جریان‌های کاری Git در ۱۰ دقیقه

انتخاب یک استراتژی شاخه‌بندی (Branching) مناسب در Git چیزی بیش از یک تصمیم فنی است—این انتخاب مستقیماً بر کارایی تیم شما در همکاری، یکپارچه‌سازی کد و استقرار نرم‌افزار تأثیر می‌گذارد. با وجود استراتژی‌های مختلفی که هر کدام نقاط قوت خاص خود را دارند، انتخاب استراتژی‌ای که با جریان کاری تیم و نیازهای پروژه شما همخوانی داشته باشد، بسیار حائز اهمیت است.

این مطلب شما را با محبوب‌ترین استراتژی‌های شاخه‌بندی در Git آشنا می‌کند، از سادگی شاخه‌بندی ویژگی‌ها (Feature Branching) گرفته تا رویکرد ساختارمند GitFlow و تمرکز بر یکپارچه‌سازی مستمر در توسعه مبتنی بر شاخه اصلی (Trunk-Based Development). همچنین به مفاهیم پیشرفته‌ای نظیر تفاوت‌های پشته‌ای (Stacked Diffs) و تفاوت‌های بین Merge و Rebase در Git خواهیم پرداخت.

چه در حال کار روی یک پروژه کوچک با استقرارهای مداوم باشید یا یک سیستم بزرگ با انتشارهای برنامه‌ریزی‌شده، درک این استراتژی‌ها می‌تواند به شما در بهینه‌سازی فرآیند توسعه و جلوگیری از مشکلات احتمالی کمک کند.

بیایید بررسی کنیم که کدام استراتژی برای تیم شما بهترین انتخاب است؟

استراتژی‌های شاخه‌بندی Git

در مدیریت کد در توسعه نرم‌افزار، انتخاب استراتژی شاخه‌بندی مناسب می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر همکاری، یکپارچه‌سازی و استقرار داشته باشد. این مطلب به بررسی اصلی‌ترین استراتژی‌های شاخه‌بندی Git، ویژگی‌های آنها و زمان استفاده از آنها می‌پردازد.

۱. شاخه‌بندی ویژگی‌ها (Feature Branching)

در این استراتژی برای هر ویژگی یا رفع اشکال یک شاخه جدید ایجاد می‌شود. توسعه‌دهندگان به صورت مستقل بر روی این شاخه‌ها کار می‌کنند و پس از تکمیل و بازبینی کار، آنها را به کد اصلی (معمولاً شاخه main یا develop) ادغام می‌کنند.

نحوه کار:

1. ایجاد شاخه ویژگی: از شاخه اصلی با یک نام‌گذاری مشخص مانند feature/user-authentication یک شاخه جدید بسازید.
2. توسعه مستقل: بر روی ویژگی کار کنید بدون اینکه تأثیری بر شاخه اصلی بگذارید.
3. باز کردن Pull Request: پس از تکمیل، یک Pull Request برای بازبینی کد باز کنید.
4. ادغام در شاخه اصلی: بعد از تأیید، شاخه ویژگی را در شاخه اصلی ادغام کنید.

مزایا: این استراتژی توسعه ویژگی‌ها را جدا می‌کند و از بروز تعارضات کد جلوگیری می‌کند.
معایب: اگر به درستی مدیریت نشود، ممکن است منجر به شاخه‌های طولانی‌مدت شود.

👉 مناسب برای: تیم‌هایی که نیاز به بازبینی دقیق کد دارند و ویژگی‌ها به صورت مستقل توسعه داده می‌شوند.

یک شاخه جدید به ازای هر ویژگی یا باگ ایجاد می‌شود. زمانی که کار شاخه جدید تمام شد به شاخه اصلی merge می‌شود.

۲. GitFlow

این مدل یک گردش کار منظم برای مدیریت انتشارها ارائه می‌دهد و سناریوهای مختلفی را پوشش می‌دهد. برای سازماندهی کار، شاخه‌های develop، release، hotfix و feature تعریف می‌شوند.

نحوه کار:

• شاخه develop: شاخه اصلی توسعه که ادغام‌ها در آن انجام می‌شود.
• شاخه ویژگی‌ها: از develop برای ویژگی‌های جدید شاخه گرفته می‌شود.
• شاخه انتشار: از develop برای آماده‌سازی یک انتشار جدید ایجاد می‌شود.
• شاخه‌های رفع اشکال: از main برای رفع مشکلات فوری ایجاد می‌شود.

مراحل:

1. توسعه ویژگی‌ها:

   • از develop به شاخه‌های feature/* شاخه بزنید.
   • پس از تکمیل، آنها را به develop بازگردانید.

2. آماده‌سازی انتشار:

   • از develop یک شاخه release/* ایجاد کنید.
   • آزمایش نهایی و رفع اشکالات را انجام دهید.
   • آن را به develop و main ادغام کنید.

3. رفع اشکال فوری:

   • از main یک شاخه hotfix/* ایجاد کنید.
   • مشکل را رفع کنید و آن را به develop و main بازگردانید.

مزایا: این استراتژی یک رویکرد ساختاریافته برای مدیریت انتشارها فراهم می‌کند و امکان توسعه همزمان چندین ویژگی را می‌دهد.
معایب: برای پروژه‌های کوچک یا تیم‌های کوچک می‌تواند بسیار پیچیده باشد و سرعت تیم را کاهش دهد.

👉 مناسب برای: پروژه‌های بزرگ با چرخه‌های انتشار زمان‌بندی‌شده و نیاز به بازبینی دقیق هر تغییر کد.

به منظور سامان‌دهی کارها، چندین شاخه متفاوت مانند develop و master دارد. شاخه‌های ویژگی از develop منشعب شده و شاخه‌های hotfix و release جداگانه وجود دارد.

۳. GitLab Flow

این استراتژی ایده‌های Feature Branching و GitFlow را ترکیب می‌کند، اما فرآیند را ساده‌تر می‌سازد. GitLab Flow بر استقرار تأکید دارد و با ردیابی وظایف و استقرار مداوم (CD) یکپارچه می‌شود. این استراتژی شامل یک شاخه اصلی برای کد آماده تولید و شاخه‌های اختیاری برای محیط‌ها (مانند staging و production) است.

نحوه کار:

• شاخه اصلی: نمایانگر کد آماده تولید است.
• شاخه‌های محیطی: شاخه‌های اختیاری مانند staging و production.
• شاخه ویژگی‌ها: از شاخه اصلی برای توسعه ایجاد می‌شوند و پس از تکمیل به شاخه اصلی بازگردانده می‌شوند.

مراحل:

1. توسعه ویژگی‌ها:

   • از main به شاخه‌های feature/* شاخه بزنید.
   • شاخه‌ها را برای ردیابی بهتر به وظایف GitLab متصل کنید.
   • پس از بازبینی کد، آنها را به main بازگردانید.

2. استقرار محیطی:

   • در صورت نیاز از شاخه‌های محیطی مانند staging استفاده کنید.
   • شاخه main یا شاخه‌های خاص را به محیط‌های مختلف مستقر کنید.

مزایا: این استراتژی با شاخه‌های محیطی امکان استقرار ساده‌تر را فراهم می‌کند.
معایب: برای تیم‌هایی که از ابزارهای GitLab استفاده نمی‌کنند کمتر انعطاف‌پذیر است. همچنین برای پروژه‌های کوچک توصیه نمی‌شود.

👉 مناسب برای: تیم‌هایی که از ابزارهای یکپارچه GitLab استفاده می‌کنند و می‌خواهند از مزایای استقرار مداوم بهره‌مند شوند.

توسعه‌دهندگان شاخه‌های ویژگی را به شاخه اصلی merge می‌کنند که همیشه قابل استقرار است. از شاخه‌های منحصر به محیط استقرار و یا تگ‌ها برای release ها استفاده می‌شود.

۴. جریان GitHub

این یک روش سبک و مبتنی بر شاخه است که برای استقرار مداوم ساده و مؤثر است. هدف اصلی آن حفظ شاخه‌ی اصلی در حالت قابل استقرار دائمی است. شاخه‌های ویژگی (Feature Branches) از شاخه اصلی ایجاد می‌شوند و با استفاده از درخواست‌های ادغام (Pull Requests) تغییرات بررسی و به شاخه اصلی ادغام می‌شوند.

نحوه کار:

• ایجاد شاخه از شاخه اصلی: برای هر کار جدید، یک شاخه با نام توصیفی از شاخه اصلی ایجاد کنید.
• کامیت و ارسال (Push): تغییرات را به صورت محلی اعمال کنید، به‌طور مکرر کامیت بزنید و به مخزن راه دور ارسال کنید.
• باز کردن یک درخواست ادغام: یک درخواست ادغام باز کنید تا گفت‌وگو و بررسی کد آغاز شود.
• ادغام و استقرار: پس از تأیید، شاخه را به شاخه اصلی ادغام کرده و بلافاصله استقرار انجام دهید.

این استراتژی مناسب است زیرا امکان ادغام و استقرار مکرر را فراهم می‌کند و با سیستم درخواست ادغام GitHub به‌خوبی سازگار است. با این حال، ممکن است برای پروژه‌های بزرگ و پیچیده که شامل نسخه‌های متعدد یا انتشارهای مختلف هستند، ساختار کافی فراهم نکند.

👉 مناسب برای: تیم‌های کوچک یا پروژه‌هایی که دارای استقرار مداوم هستند.

شاخه‌هایی با عمر کوتاه از ‌main گرفته شده و بعد از اتمام کار برای merge کردن از Pull request استفاده می‌شود. شاخه main همیشه آماده استفرار است.

۵. توسعه مبتنی بر Trunk

در این روش، تمامی توسعه‌دهندگان تغییرات خود را مستقیماً به شاخه اصلی (Trunk) کامیت می‌کنند و شاخه‌های ویژگی کوتاه‌مدت یا به‌طور کلی حذف می‌شوند.

نحوه کار:

• کامیت مکرر به شاخه اصلی: توسعه‌دهندگان تغییرات کوچک و تدریجی را مستقیماً در شاخه اصلی اعمال می‌کنند.
• شاخه‌های ویژگی کوتاه‌مدت: در صورت استفاده، این شاخه‌ها در عرض یک روز به شاخه اصلی ادغام می‌شوند.
• یکپارچه‌سازی مداوم (CI): تست‌های خودکار با هر کامیت اجرا می‌شوند تا از پایداری اطمینان حاصل شود.

این استراتژی مفید است زیرا تضادهای ادغام را کاهش می‌دهد، از توسعه سریع پشتیبانی می‌کند و به انضباط و تست‌های قوی نیاز دارد.

👉 مناسب برای: تیم‌هایی که یکپارچه‌سازی و تحویل مداوم را تمرین می‌کنند و پروژه‌هایی که توسعه سریع اولویت دارند. همچنین برای تیم‌هایی که تجربه کافی در کار با شاخه‌ها ندارند.

تمام توسعه‌دهندگان بر روی یک شاخه کار می‌کنند و تغییرات کوچک و مکرر اعمال می‌کنند. از شاخه‌هایی با عمر طولانی استفاده نشده و کل کد همیشه پایدار و آماده استقرار است.

➡️ انتخاب استراتژی مناسب

برای انتخاب استراتژی مناسب شاخه‌دهی Git، به عوامل زیر توجه کنید:

• اندازه و تجربه تیم: تیم‌های بزرگ‌تر ممکن است به جریان‌های ساختاریافته‌تری مانند Gitflow نیاز داشته باشند.
• پیچیدگی پروژه و فرکانس انتشار: استقرار مداوم به استراتژی‌های ساده‌تر مانند جریان GitHub تمایل دارد.
• نیازهای استقرار: مانند استقرار مداوم یا انتشارهای زمان‌بندی‌شده.
• یکپارچه‌سازی با ابزارها و جریان‌های کاری موجود: به پلتفرم‌هایی که تیم شما استفاده می‌کند (مانند GitHub یا GitLab) و قابلیت‌های آن‌ها توجه کنید.

اگر با جریان‌های کاری Git تازه‌کار هستید، با یک استراتژی ساده‌تر مانند توسعه مبتنی بر Trunk شروع کنید و با رشد تیم و پروژه، آن را گسترش دهید. در اینجا، تیم شما می‌تواند نحوه استفاده از شاخه‌های کوتاه‌مدت، انجام درخواست ادغام، ساخت تست‌ها و خودکارسازی استقرارها را بیاموزد. بعدها می‌توانید روش‌های ساختاریافته‌تر مانند Gitflow یا GitLab Flow را برای تیم‌های بزرگ‌تر یا پروژه‌های پیچیده‌تر در نظر بگیرید.